عهدهایت...

عهدهایت را برای نگاه بیقرارم بازگو میکنی ومیروی 

نگاهی به چهره ی معصوم واشکهای تردید وارانه ام میکنی 

وبدون آنکه به دلتنگی های فردایم اندیشه کنی 

از نظرم محو میشوی.... 

من چه بی صبرانه منتظر بیرحمی های هر روزت وعهدهای دروغینت هستم! 

من به وظایفم ایمان دارم وبه آنها عمل میکنم 

اما تو فقط وظایفت را یاد آور میکنی برای آنکه تا کید کنی هنوز دوستم داری 

ودر توشه ی عشقم چیزی جز سخن های عاشقانه عمل نکرده باقی نمیگذاری! 

فردا ندا میرسد که نگار زیبای دیگری یافته ای 

و چه راحت از احساس پاکم دست میشوری 

ومرا با یک دنیا تنهایی ورها میکنی 

دنیایی که بر دیوارهایش پوسترهای خیالی از زندگی دروغین آینده ماست!وصدای گوش خراش وعده های عاشقانه تو

....

ودیگر هیچ 

مرا اینگونه با وظیفه شناسی آشنا میکنی 

وتعبیر صحیحی از عشق را بر دیواره های دلم کنده کاری میکنی 

ومن هرگز یادم نمیرود 

که تو چقدر 

وظایفت را درک کردی!